Het is in het voorjaar van 2012. Ik zit op het terras van Café Les Deux Palais, een café op Ile de la Cité in Parijs, van een koud biertje te genieten. Naast me zit een zeer corpulente man met lang grijs-wit haar. Het lijkt me geen toerist, eerder een artistieke Bohémien, een artiest wellicht, zoals je ze wel ziet in Parijs.
Op het tafeltje voor hem staat een espresso. Als hij een slokje neemt, lijkt het hele kopje te verdwijnen. Zijn handen – en dus ook zijn vingers – zijn zo groot, dat het lijkt of hij uit een kinderserviesje zit te drinken. Nadat hij een slokje van zijn espresso heeft genomen, kijkt hij naar links, knikt vriendelijk en mompelt iets van “Salut”.
Aan mijn linkerkant nadert een oude man. Hij schuifelt voort met zijn ogen op de grond gericht. Ik schat hem een jaar of zeventig, maar dat weet je maar nooit met die oude mannen in Parijs. Hij is goed gekleed. Lange jas, hoedje, en hij draagt een grote leren tas, alsof hij net van zijn werk komt. Langzaam schuifelt hij voort.
Als hij wat dichterbij komt valt het mij op dat er een duif naast hem waggelt, en als ik nog wat beter kijk lijkt het of de oude man in gesprek is met de duif. Als de duif stopt, stopt de oude man ook…of is het andersom. Je weet het maar nooit met die oude mannen in Parijs.
De dikke man en ik slaan dit schouwspel glimlachend gade. We weten niet zo goed wat we er van moeten vinden. De oude man en de duif lopen nu voor ons langs en ik trek mijn benen in om de duif te laten passeren. Wat de oude man tegen de duif zegt, dat kunnen we net niet verstaan, maar de duif schijnt hem wel te begrijpen. Als de duif stopt om even wat van de grond te pikken, spoort de oude man hem aan om verder te lopen. Langzaam verdwijnt het stel uit het zicht.
Op het zelfde moment kijken de dikke man en ik elkaar aan en halen veelzeggend onze wenkbrauwen op. Mijn dikke buurman schudt langzaam het grijs – wit gelokte hoofd en verzucht “très bizarre”. Hierna kijkt hij weer voor zich uit en doet de truc met het verdwijnende espressokopje nog eens.
Soms hoef je niet te wachten op inspiratie, soms dient een verhaal zich gewoon aan.
Copyright by AlexanderM 2012
Geef een reactie